Bodhicitta and Aging

Kunga Sangbo Rinpoche
Memory from Manjushri Empowerment, May 2006

วันนี้ได้อ่านบทความเรื่อง "พระมัญชุศรีกับการบ่มเพาะปัญญา" ซึ่งกุงกา ซังโบ ริมโปเช ได้แสดงที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยในวันที่ 28 พฤษภาคม 2549 เนื่องในพิธิีมนตราพิเษกพระมัญชุศรีในโอกาส 100 ปีชาตกาลของท่านพุทธทาสภิกขุ อีกครั้ง วารสารแสงพระธรรมของสมาคมพุทธจังหวัดภูเก็ตนำไปตีพิมพ์ในวารสารฉบับเดือนกันยายนถึงพฤศจิกายน ปีนี้

กุงกา ซังโบ ริมโปเชได้พูดถึงความแก่อย่างน่าสนใจ สรุปความได้ว่า

"คนที่มีโพธิจิต (ความปรารถนาที่จะตรัสรู้ธรรมเพื่อประโยชน์ของสัตว์ทั้งหลาย) ยินดีที่จะแก่เฒ่า ได้เป็นพ่อแม่ ได้เป็นปู่ย่าตายาย มีลูกมีหลาน เพราะยิ่งอายุมาก ความเมตตากรุณาก็ยิ่งงอกงามมากขึ้น แต่คนที่ไม่มีโพธิจิต ก็จะเป็นทุกข์ที่ต้องแก่เฒ่า จริงอยู่ที่ว่าการเกิดแก่เจ็บตายเป็นทุกข์ธรรมดาของมนุษย์ และความแก่ก็เป็นทุกข์ที่ใหญ่หลวงอย่างหนึ่ง แต่สำหรับคนที่มีโพธิจิต ความแก่จะไม่เป็นทุกข์แม้แต่น้อย เพราะความแก่จะเป็นเหตุให้เราได้เป็นพ่อแม่ปู่ย่าตายาย เราจะนับทุกคนเป็นญาติมิตรพี่น้อง เป็นลูกเป็นหลาน"

ในโลกปัจจุบันที่เทคโนโลยีมีความซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ มนุษย์มีความปรารถนาที่จะเอาชนะธรรมชาติ แม้แต่ความแก่ชรา เราเสียเงินจำนวนมหาศาล เช่น การผ่าตัดศัลยกรรมความงาม การกินอาหารเสริมราคาแพง เพื่อทำให้เรากลับมามีความเป็นหนุ่มสาว แต่เราก็ไม่สามารถหนีพ้นความทกุข์จากความแก่ชราไปได้ หากเราทำใจให้ยอมรับความแก่ เราจะค้นพบว่าชีวิตเต็มไปด้วยความสุขเพราะจิตไม่ได้แก่ตามสังขาร ยิ่งถ้าเราได้ฝึกโพธิจิต เราจะรู้สึกว่าเราจะไม่มีวันเหงา ครอบครัวของเราคือสัตว์โลกทั้งหลาย ผู้มีอายุน้อยกว่าเราคือลูกหลานของเรา และเมื่อยอมรับในวิถีแห่งธรรมชาติ จิตจะเต็มไปด้วยความเบิกบาน ความสุขของจิตกลับนำความอ่อนเยาว์มาให้แก่เรา ดุจดังแสงแดดนำความสดใสมาสู่ดอกไม้